Dimitris Perdikidis (1922-1989)

            Poet of matter / Chronicler of his epoch                                                                              
Fascinated by the dramatic character of Spanish art and its links to the politically oriented Mexican School of painting, Dimitris Perdikidis left for Madrid in 1953, in order to continue his studies at the San Fernando School of Fine Arts, and remained there until 1985 when he finally returned to his mother-land.

 

One of the most important Greek artists of the diaspora, Perdikidis never ceased to experiment in order to express his inner truth. During his early days in Spain he liberated himself from the strict academic rules he had been taught at the Athens School of Fine Arts in favor of a more geometrical approach that recalled the Cubists' breaking up of forms into multiple planes.

 

He gradually moved towards gestural abstraction in the early 1960s, working in a style that gave emphasis to spontaneity and to the random episodes of the creative act. This tendency, a European version of American abstract expressionism, was flourishing in Spain at the time. Perdikidis soon became part of the Spanish artistic avant-garde scene: he participated at the Venice Biennale twice, in 1964 and 1966, representing Spain and took part in numerous exhibitions of Spanish painting around the world. Nonetheless, he never broke his sentimental ties with Greece, exhibiting his works in various galleries, in Athens, Crete and elsewhere.
 

The 1960s and 1970s were decades of political unrest reflected in the arts worldwide. Deeply affected by the global situation and, in particular, by the rise of dictatorship in Greece in 1967, Perdikidis abandoned abstract painting that same year and turned to an art of protest. Inspired by Brecht's theatre of alienation, he depicted the cruel aspects of his epoch using realism as a means of expression so as to provoke the viewer's immediate response.

 

He adopted an emotionally removed glance as a chronicler, to criticise violence, exile, imprisonment, hunger, suffering, death. He further guided the viewer's eye to the objective scenes through geometrical elements that added an unrealistic note to his paintings. 
 

In around 1980, Perdikidis began combining elements from his previous periods into works with a constructive character that intertwined abstract brush-strokes and rich textures with basic geometric shapes. 
 

The exhibition took place at the Municipal Gallery of Chania, in Crete, from May to July 2010 and included approximately ninety works dating from 1948 to 1989. It was organised by the Municipality of Chania in collaboration with the art collector Kostas Ioannidis.

       

        Δημήτρης Περδικίδης (1922 – 1989)

  Ποιητής της ύλης / Χρονικογράφος της εποχής του

 

Μαγεμένος από τον δραματικό χαρακτήρα της ισπανικής τέχνης και τις σχέσεις της με την πολιτικοποιημένη ζωγραφική της Σχολής του Μεξικού, ο Δημήτρης Περδικίδης έφυγε για τη Μαδρίτη το 1953 για να συνεχίσει τις σπουδές του στη Σχολή Καλών Τεχνών San Fernando. Παρέμεινε εκεί μέχρι το 1985 όταν επέστρεψε πια στην Eλλάδα.

 

Από τους σημαντικότερους Έλληνες της διασποράς, ο Περδικίδης δεν σταμάτησε ποτέ να πειραματίζεται εκφράζοντας την εσωτερική του αλήθεια. Τα πρώτα χρόνια στην Ισπανία απελευθερώνεται από τους αυστηρούς ακαδημαϊκούς κανόνες που είχε διδαχθεί στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας προς χάριν μιας πιο γεωμετρικής προσέγγισης που ανακαλεί τον κυβιστικό τεμαχισμό της φόρμας σε πολλαπλά επίπεδα.

 

Σταδιακά οδεύει στη χειρονομιακή αφαίρεση για να κατασταλάξει τις αρχές της δεκαετίας του ’60 σε ένα ύφος που δίνει έμφαση στον αυθορμητισμό και τα τυχαία επεισόδια της ύλης κατά τη διαδικασία της καλλιτεχνικής έκφρασης. Αυτή η τάση, ως μια ευρωπαϊκή εκδοχή του αμερικανικού αφηρημένου εξπρεσιονισμού, ανθίζει τότε στην Ισπανία. Ο Περδικίδης σύντομα γίνεται μέλος της ισπανικής καλλιτεχνικής πρωτοπορίας: συμμετέχει δύο φορές στη Μπιενάλε Βενετίας, το 1964 και το 1966, εκπροσωπώντας την Ισπανία, και σε πολυάριθμες εκθέσεις πάνω στην ισπανική ζωγραφική διεθνώς. Παρόλα αυτά, διατηρεί αδιάκοπους τους συναισθηματικούς δεσμούς του με την Ελλάδα, εκθέτοντας μάλιστα τη δουλειά του σε διάφορες γκαλερί στην Αθήνα, την Κρήτη και αλλού.

 

Ο πολιτικός αναβρασμός των δεκαετιών του ’60 και του ’70 αποτυπώθηκε στις τέχνες διεθνώς. Βαθιά επηρεασμένος από τις παγκόσμιες καταστάσεις και ιδιαίτερα από την άνοδο της δικτατορίας στην Ελλάδα το 1967, ο Περδικίδης εγκαταλείπει την ίδια χρονιά την αφηρημένη ζωγραφική και στρέφεται σε μια τέχνη διαμαρτυρίας. Εμπνευσμένος από το θέατρο της αποξένωσης του Μπρεχτ, απεικονίζει σκληρές όψεις της εποχής με τον ρεαλισμό ως τρόπο έκφρασης για να προκαλέσει την άμεση αντίδραση του θεατή.

 

Με συναισθηματικά αποστασιοποιημένο βλέμμα, κριτικάρει ως χρονικογράφος τη βία, την εξορία, τη φυλάκιση, την πείνα, τη δυστυχία, τον θάνατο. Επιπλέον, κατευθύνει τον θεατή στις αντικειμενικές εικόνες με τη χρήση γεωμετρικών σχημάτων που προσθέτουν μια αντιρεαλιστική νότα στους πίνακες.

 

Γύρω στο 1980, ο Περδικίδης συνυφαίνει στοιχεία προηγούμενων περιόδων σε έργα με κατασκευαστικό χαρακτήρα και συμπλέκει αφηρημένες πινελιές και πλούσιες ματιέρες με βασικά γεωμετρικά σχήματα.

 

Η έκθεση πραγματοποιήθηκε στη Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων, στην Κρήτη, από τον Μάιο έως τον Ιούλιο του 2010 και περιλάμβανε περίπου 90 έργα από το 1948 έως το 1989. Διοργανώθηκε από τον Δήμο Χανίων σε συνεργασία με τον συλλέκτη Κώστα Ιωαννίδη.

​