Basil Marros (1897 – 1954)

 

Born in 1897 in Ano Melissi, of the prefecture of Corinthia in the Peloponnese, Basil Marros settled in San Franscisco in 1913. After studying painting and sculpture in San Fransisco and New York, he left for Paris in 1924 where he followed art classes by Fernand Léger and Emile-Othon Friesz. While in Europe, he visited Greece and Italy, before returning permanently to the United States in 1931.

 

The period in which Marros lived is of special historical interest, in that it coincides with the painstaking transience of New York from a province of the arts into a hub of international avant-gardism. The Greek artist of the diaspora quickly adapted himself to the American environment without at any time forgetting his childhood years in Greece or the experiences gained from his European travels.

 

Marros pursued the path of abstraction relatively early, while still a student in Paris, and went on to explore the potential of this genre in the 1930s, when in America realism reigned supreme. He developed a personal geometrical vocabulary with anonymous figurines that allude to both the Cycladic idols and Giorgio de Chirico’s metaphysical mannequins. Memories from his home-land appear in many of these compositions.

 

Marros also painted landscapes, void of anthropomorphic beings. Ranging from realistic to abstract, they demonstrate his gradual shift towards abstraction. Some of these views of the real world harmonically intertwine geometry, rhythm, and motion with the autonomy of color, betraying Marros’s knowledge of the European avant-garde movements of the beginning of the twentieth century.

 

Marros died in San Leandro California in 1954, having exhibited his works in France and the United States but never in his native land. This was the fist time that his paintings were presented to the Greek public.

 

The exhibition included approximately one hundred of his works from his early years to his maturity and took place at the Hellenic-American Union of Athens in December 1998 and at the Municipal Gallery in Thessaloniki the following year. It was co-curated by Bia Papadopoulou, Manos Stefanidis, and Nadia Argyropoulou. 

​

Βασίλης Μάρρος (1897 – 1954)

 

Γεννημένος το 1897 στο Άνω Μελίσσι Κορινθίας στην Πελοπόννησο, ο Βασίλης Μάρρος εγκαταστάθηκε στο Σαν Φρανσίσκο το 1913. Μετά από σπουδές ζωγραφικής και γλυπτικής στο Σαν Φρανσίσκο και τη Νέα Υόρκη, έφυγε το 1924 για το Παρίσι όπου παρακολούθησε μαθήματα με τον Fernand Léger και τον Emile-Othon Friesz. Κατά τη διαμονή του στην Ευρώπη επισκέφτηκε την Ελλάδα και την Ιταλία πριν επιστρέψει το 1931 στην Αμερική.

 

Η εποχή στην οποία έζησε ο Μάρρος έχει ιδιαίτερο ιστορικό ενδιαφέρον καθώς συμπίπτει με την περίοδο που η Νέα Υόρκη μεταλλασσόταν από επαρχία των τεχνών σε πυρήνα της διεθνούς πρωτοπορίας. Ο ‘Ελληνας καλλιτέχνης της διασποράς εναρμονίστηκε γρήγορα με το αμερικανικό περιβάλλον χωρίς να εξαλείφει τις παιδικές μνήμες του από την πατρίδα και τα βιώματα από τα ευρωπαϊκά ταξίδια του.

 

Ο Μάρρος ακολούθησε μια πορεία προς την αφαίρεση ήδη ως φοιτητής στο Παρίσι, και συνέχισε να εξερευνά τις δυνατότητες αυτής της τάσης όταν στην Αμερική κυριαρχούσε ο ρεαλισμός. Ανέπτυξε ένα προσωπικό γεωμετρικό λεξιλόγιο με ανώνυμα φιγουρίνια που αναφέρονται τόσο στα κυκλαδικά ειδώλια όσο και στα μεταφυσικά μανεκέν του De Chirico. Μνήμες από την Ελλάδα εμφανίζονται σε αυτά τα έργα.

 

Ο Μάρρος ζωγράφισε επίσης τοπία, κενά από ανθρώπους. Ρεαλιστικά έως αφηρημένα, αποκαλύπτουν τη σταδιακή μορφολογική του μετάλλαξη. Μερικά από αυτά τα έργα αρμονικά συνυφαίνουν τη γεωμετρία με το ρυθμό και την κίνηση με την αυτονομία του χρώματος, αποκαλύπτοντας ότι ο Μάρρος γνώριζε εις βάθος τα ευρωπαϊκά πρωτοποριακά κινήματα των αρχών του 20ου αιώνα.

 

Ο Μάρρος πέθανε στο San Leandro της Καλιφόρνιας το 1954, έχοντας δει τα έργα του να εκτίθενται στη Γαλλία και την Αμερική αλλά ποτέ στη γεννέτειρά του. Αυτή είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζονται πίνακές του στο ελληνικό κοινό.

 

Η έκθεση περιλαμβάνει 100 έργα του Μάρρου από τα πρώιμα έως τα ώριμα χρόνια. Πραγματοποιήθηκε στην Ελληνοαμερικανική Ένωση στην Αθήνα το Δεκέμβριο του 1998 και στη Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης τον επόμενο χρόνο, σε επιμέλεια Μπίας Παπαδοπούλου, Μάνου Στεφανίδη και Νάντιας Αργυροπούλου.