Yannis Gaitis (1923 - 1984)

Paintings 1945 - 1967

 

The exhibition presents Yannis Gaitis’s early paintings, from 1945 to 1967, which are relatively unknown to the general public that identifies the artist with his subsequent, standardised artistic production. This period represents, though, the crucial brewing time of his formalistic speculations and multilateral semantic concerns. It is an époque which proves that Gaitis, one of the most important artists of the Greek avant-garde, was incessantly daring to investigate new artistic paths.

 

Gaitis had his first solo exhibition in his Athens house in 1944, immediately after the liberation of Greece from the German occupation. He continued to participate in group exhibitions, despite the Greek civil war that followed lasting up to 1949. In 1954 he left for Paris permanently from where he started an international career while always keeping strong bonds with Greece and playing a major role in the local artistic scene.

 

While in Greece, Gaitis experimented with representational, biomorphic, cubistic, and surrealistic compositions. The shift towards gestural painting occurred in the mid-1950s in Paris where he was confronted with “art informel,” a movement responding to American abstract expressionism. Parallel to his purely abstract paintings, however, he continued to embody descriptive elements in order to form an imaginary microcosm with extraterrestrial homunculi, ants, frogs, roosters, pigeons, flowers, in the early 1960s. In about 1967, as the dictatorship of the colonels was set up in Greece, the expressionistic human profile with the hat appears in his painting for the first time. This motif will later be simplified and turned into the trade-mark of his representative work.

 

The exhibition took place at the Athens Municipal Gallery from April to June 1996 and was organised by the Municipal Cultural Center of Athens.

​

Γιάννης Γαΐτης (1923 – 1984)

Ζωγραφική 1945 – 1967

 

Η έκθεση παρουσιάζει τα πρώιμα έργα του Γιάννη Γαΐτη, από το 1945 έως το 1967, σχετικά άγνωστα στο ευρύ κοινό που συνήθως ταυτίζει τον καλλιτέχνη με τη μεταγενέστερη, τυποποιημένη εικαστική παραγωγή του. Η συγκεκριμένη χρονική περίοδος αποτελεί την κρίσιμη εποχή κατά την οποία ζυμώθηκαν οι φορμαλιστικοί προβληματισμοί και οι πολύπλευρες, εννοιολογικές ανησυχίες του. Μια εποχή που αποδεικνύει ότι ο Γαΐτης, από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της ελληνικής πρωτοπορίας, αποτολμούσε αδιάλειπτα να εξερευνήσει νέα καλλιτεχνικά μονοπάτια.

 

O Γαΐτης υλοποίησε την πρώτη ατομική του έκθεση στο σπίτι του στην Αθήνα το 1944, αμέσως μετά την απελεύθερωση από την γερμανική κατοχή. Συνέχισε να συμμετέχει σε ομαδικές εκθέσεις, παρά τον εμφύλιο πόλεμο που διήρκησε έως το 1949. Το 1954 εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Παρίσι απ΄όπου ξεκίνησε μια διεθνή καριέρα, διατηρώντας αδιάκοπους τους δεσμούς με την Ελλάδα και παίζοντας έναν σημαντικό ρόλο στην εγχώρια καλλιτεχνική σκηνή.

 

Στην Ελλάδα, ο Γαΐτης πειραματίστηκε με παραστατικές, βιομορφικές, κυβιστικές και σουρεαλιστικές συνθέσεις. Η στροφή προς τη χειρονομιακή ζωγραφική επήλθε στα μέσα της δεκαετίας του ’50 στο Παρίσι όταν ήρθε σε επαφή με την άμορφη ζωγραφική, κίνημα-απάντηση στον αμερικανικό αφηρημένο εξπρεσιονισμό. Παράλληλα με τους αφηρημένους πίνακες, ο Γαΐτης συνέχισε να ενσωματώνει περιγραφικά στοιχεία για να συνθέσει στις αρχές της δεκαετίας του ’60 έναν φανταστικό μικρόκοσμο με εξωγήινα όντα, μυρμήγκια, πετεινούς, περιστέρια, λουλούδια. Γύρω στο 1967, με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας στην Ελλάδα, εμφανίζεται στη ζωγραφική του για πρώτη φορά το εξπρεσιονιστικό ανθρώπινο προφίλ με το καπέλο. Αυτό το μοτίβο θα απλοποιηθεί αργότερα και θα μετατραπεί σε σήμα κατατεθέν της αντιπροσωπευτικής εργασίας του.

 

Η έκθεση πραγματοποιήθηκε στη Δημοτική Πινακοθήκη Αθηνών από τον Απρίλιο έως τον Ιούνιο του 1996 και διοργανώθηκε από το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων.